ΓΕΝΕΘΛΙΑ 3/2008

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

σήμερα στην πρωινή διαδρομή
σκόνταψα στις πρωινές των γενέθλίων μου τις άκρες

είπα ας γράψω ένα ποίημα χαρούμενο
το οφείλω στις όψιμες προσδοκίες του μέλλοντός μου, είπα δυνατά

κοίταξα στον καθρέπτη
τον πράσινο τού αυτοκινήτου, το μέσα της ψυχής μου ,
και εκείνη η αινιγματική μορφή μου έγνεψε
και χαμογέλασα κ το τοπίο ομόρφυνε
και τα δέντρα σημάδευαν λοξά τα μάτια της καρδιάς μου

το στόμα μου τεντώθηκε σαν τεντωμένο νήμα κόκκινο
κ απλώθηκαν λευκά χαμόγελα παντού

πορτοκαλί κ πράσινα χρώματα τα μάτια μου
λευκά καράβια κ γυαλισμένα κρύσταλλα η ψυχή μου

στους πρωινούς δρόμους ,στο πλάι
μεριές -μεριές από γαλάζια σύννεφα έστεκαν βουβά και χόρευαν
μέσα στα πρωινά θαύματα με αγγέλους και πρωινά προσκυνήματα

το βράδυ είπα θα ανάψω φωτιές στον κήπο
να ξορκίσω το κακό να φύγουν τα φαντάσματα
να τρομάξει το σκότος ν ανθήσουν οι ψυχές

τη νύχτα ευχές κεριά κ στολίσματα
φωτεινά χαμόγελα και αστρα σιωπηλά

τα υγρά μάτια εντάθηκαν σε όμορφα τραγούδια
και οι πρώιμες αγάπες επέστρεφαν

αόρατα νήματα κινούσαν τις σκιές
κάνοντας το τοπίο μυστικό
αλλάζοντας τη νύχτα πού ήταν τελεσίδικη και μόνη δίχως έρωτα

θα βάψω είπα τούς τοίχους γαλάζιους
κ στους καθρέπτες θα περιφέρω τ ανθρώπινα ιερά μου

μήπως και βρω εξόδους διαφυγής στα μελλούμενα

όταν θα μείνω μόνος στο σπίτι
θα ξεσκονίσω τις παιδικές μου σκέψεις θα στολίσω τους καθρέπτες
θα ζωγραφίσω εκείνα τα παλιά τα ξεχασμένα τα χαρτιά
πού έχω φυλαγμένα στην καρδιά μου

και όταν νυχτώνει θα μένω ανάλαφρος και καθαρός
και θα νοικοκυρεύω τα όνειρά μου