Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ

Ένα συνηθισμένο βράδυ ξορκίζοντας την μετριότητα της ευτυχίας που μου αξίζει έλαμψαν εικόνες βαθύτατου ήθους κ πάθους

έτσι ,μηδενίζοντας το παρόν
κρατώντας τις κουρασμένες ανάσες της ημέρας

άνοιξε η αυλαία

τα μάτια της τα βράδια είχαν κάτι από την λυσσαλέα φωτιά πού σπαράσσεται λιώνοντας τα πυρωμένα σίδερα του Ήφαιστου

Φευγάτα κατάμαυρα μάτια ξέσκιζαν μάταια τις ύπουλες αόρατες πληγές του παρελθόντος αφήνοντας ύπουλες μαχαιριές στο πρόσωπο για κάθε νίκη για κάθε ήττα αν με εννοείς

ίσια μαύρα μαλλιά σκοτάδια κ φως μαζί ,
λυσσομανουν  σαν χαμένη θεότητα
σχίζουν τον αέρα κ χάνονται

Μια φωνή σπαραγμός, πόνος κ θρίαμβος
μαζί , θαρρείς πώς
αποζητούσε απεγνωσμένα παρηγοριά για τα χαμένα πάθη στο πριν κ στα μελλούμενα

Ένα σώμα που τόσο αρμονικά αναδιπλώνεται κυρίαρχο αυτή την φορά
κάνοντας την σκηνή
να τρέμει από το πάθος της ,να λυγίζει να γονατίζει κ να κάμπτεται , από τραγούδια ξεχασμένα με πόνο στην ψυχή

Ήταν εκείνη, μόνο εκείνη ακέραιη στο κέντρο του άτακτου τοπίου

χορός τραγούδι μουσική ήταν ένα
απόλυτα ωραία, κυρίαρχη στον χώρο κ στο χρόνο