Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008
Ο ΚΑΙΡΟΣ
Ο ΚΑΙΡΟΣ 2/2008
ο καιρός σήμερα ,φαίνεται θα είναι ψυχρός
θα βρέχει λέει ,αιωνίως θα βρέχει
οι αίθριες χαρές έγειραν μες στα σύννεφα
σχεδόν ξοδεύτηκαν
η ανάσα μου στεγνή μες στο βαρύ βαρομετρικό
δεν θα μαζευτώ νωρίς σπίτι σήμερα
προτιμώ να σκοντάφτω σε παγωμένες προσόψεις
κ υγρά αντικρίσματα.
και να δανείζομαι δύναμη από τις θύελλες μέσα μου
και να ελπίζω
ο καιρός σήμερα ,φαίνεται θα είναι ψυχρός
θα βρέχει λέει ,αιωνίως θα βρέχει
οι αίθριες χαρές έγειραν μες στα σύννεφα
σχεδόν ξοδεύτηκαν
η ανάσα μου στεγνή μες στο βαρύ βαρομετρικό
δεν θα μαζευτώ νωρίς σπίτι σήμερα
προτιμώ να σκοντάφτω σε παγωμένες προσόψεις
κ υγρά αντικρίσματα.
και να δανείζομαι δύναμη από τις θύελλες μέσα μου
και να ελπίζω
ΛΕΥΚΟ ΠΡΩΙΝΟ 2/2008
ΛΕΥΚΟ ΠΡΩΙΝΟ
Χιονιάς βαρύς η Αθήνα σήμερα
παγετός κ σπασμένα κρύσταλλα αυτό το πρωινό
στέρεα περπατήματα κ λυπημένες φράσεις στα κρύα πεζοδρόμια
πρόσωπα ,παγωμένες μάσκες κ ψυχρά αντικρίσματα ψυχής
η θερμοκρασία μειοδοτεί τα κάτασπρα στολίδια
κ δίνει πρωτόγνωρες διαστάσεις στο χώρο
τα χρώματα ντύθηκαν στα λευκά κ οι σκιές
αντάλλαξαν την απουσία τους με φλόγες που δεν άναψαν ποτέ
μακριά από την μνήμη
ακόμα ένα πρωινό ταξίδι γι αυτά που θέλει η ψυχή μου.
Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ 2/2008
Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ 2/2008
ήταν ωραία με ένα τρόπο μαγικό, θεσπέσιο
μαζί της ποτέ ο έρωτας δεν ήταν συνήθεια
η μορφή της ποτέ δεν ήταν ορισμένη
σε ανθρώπινα σχήματα κ φτηνά στρογγυλέματα.
όταν βλέπει κανείς τα λαδιά μάτια της να αστράφτουν, όταν γελά,
ο ήλιος σπεύδει να κρυφτεί κ τα σώματα ανασαίνουν κ οι ψυχές ευφραίνονται
με αυτές τις σκέψεις η μέρα μου ξεκίνησε πάλι εδώ
έχοντας βάλει μοναδικό, ακέραιο κ πεισματάρικο στόχο,
αυτές οι σκέψεις να με συνεπάρουν
μακριά από την πρωινή ασχήμια της πρωίας
και να με σώσουν ή να τις σώσω αν μ εννοείς
έτσι συνέχισα προσεκτικά να οδηγώ
σ αυτό τον γεμάτο με πνιχτές αναπνοές της σκόνης δρόμο
μα χάνομαι σε κίτρινους κήπους από γκρίζα θολά αυτοκίνητα
κ βυθίζομαι σε γκριζωπά νεφελώματα κ υπόγειες οσμές πού θυμίζουν σκοτάδια νοητά κ απροσπέλαστα.
το ράδιο αφουγκράζεται όνειρα φτιαχτά κ στείρες συναντήσεις
ύποπτες υποσχέσεις και λάθος πρόσωπα
τα ανέραστα σώματα λέει δεν πρέπει να εντείνονται νοητά
τα πρωινά , δεν πρέπει τα βλέμματα να συναντώνται
υπάρχει κίνδυνος ν αντικρισθούν σε λάθος ερεθίσματα
και άντε μετά να κάνουν πίσω
ξαφνικά μία αίσθηση ανεκπλήρωτου έρωτα κ πονεμένης μνήμης με περιβάλλει
και αμέσως σοβαρεύομαι
με αυτές τις σκέψεις σε ψάχνω στο κενό
κ στα πλαϊνά γκρεμίσματα του δρόμου κάθε πρωί
ακόμα κ στις πλαϊνές προθήκες παλαιών βιβλιοπωλείων σε ψάχνω
μικρές φωτιές στις γειτονιές μέσα από την δική σου τη ματιά κοιτάω
και μένω βουβός κ ασήμαντος να φτιάχνω στιχάκια ταπεινά κ ανήμπορα
να κρύψουν την μιζέρια της ψυχής μου
κ επιστρέφω πάλι στην βεβαιότητα της άνεσης του ονείρου
ήταν ωραία με ένα τρόπο μαγικό, θεσπέσιο
μαζί της ποτέ ο έρωτας δεν ήταν συνήθεια
η μορφή της ποτέ δεν ήταν ορισμένη
σε ανθρώπινα σχήματα κ φτηνά στρογγυλέματα.
όταν βλέπει κανείς τα λαδιά μάτια της να αστράφτουν, όταν γελά,
ο ήλιος σπεύδει να κρυφτεί κ τα σώματα ανασαίνουν κ οι ψυχές ευφραίνονται
με αυτές τις σκέψεις η μέρα μου ξεκίνησε πάλι εδώ
έχοντας βάλει μοναδικό, ακέραιο κ πεισματάρικο στόχο,
αυτές οι σκέψεις να με συνεπάρουν
μακριά από την πρωινή ασχήμια της πρωίας
και να με σώσουν ή να τις σώσω αν μ εννοείς
έτσι συνέχισα προσεκτικά να οδηγώ
σ αυτό τον γεμάτο με πνιχτές αναπνοές της σκόνης δρόμο
μα χάνομαι σε κίτρινους κήπους από γκρίζα θολά αυτοκίνητα
κ βυθίζομαι σε γκριζωπά νεφελώματα κ υπόγειες οσμές πού θυμίζουν σκοτάδια νοητά κ απροσπέλαστα.
το ράδιο αφουγκράζεται όνειρα φτιαχτά κ στείρες συναντήσεις
ύποπτες υποσχέσεις και λάθος πρόσωπα
τα ανέραστα σώματα λέει δεν πρέπει να εντείνονται νοητά
τα πρωινά , δεν πρέπει τα βλέμματα να συναντώνται
υπάρχει κίνδυνος ν αντικρισθούν σε λάθος ερεθίσματα
και άντε μετά να κάνουν πίσω
ξαφνικά μία αίσθηση ανεκπλήρωτου έρωτα κ πονεμένης μνήμης με περιβάλλει
και αμέσως σοβαρεύομαι
με αυτές τις σκέψεις σε ψάχνω στο κενό
κ στα πλαϊνά γκρεμίσματα του δρόμου κάθε πρωί
ακόμα κ στις πλαϊνές προθήκες παλαιών βιβλιοπωλείων σε ψάχνω
μικρές φωτιές στις γειτονιές μέσα από την δική σου τη ματιά κοιτάω
και μένω βουβός κ ασήμαντος να φτιάχνω στιχάκια ταπεινά κ ανήμπορα
να κρύψουν την μιζέρια της ψυχής μου
κ επιστρέφω πάλι στην βεβαιότητα της άνεσης του ονείρου
ΒΡΑΔΥ ΕΡΩΤΙΚΟ
ΒΡΑΔΥ ΕΡΩΤΙΚΟ
εκείνο το βράδυ στο πηχτό σκοτάδι
ένας γείτονας ουρανός μας αγκάλιαζε με λυγμούς κ δροσερές ανάσες
και μεγαλούργησε η νύχτα ως τα έσχατα τού βυθού της
και ήταν όλα ορατά κ διάφανα όπως τα πρωινά άνθη των δένδρων
κ ευτύχισα να σε βλέπω να ταξιδεύουν αστέρια στο αίμα σου
όλη τη νύχτα σε σκεφτόμουν
και ήταν όλα τόσο καλά κ τόσο αιώνια
εκείνο το βράδυ στο πηχτό σκοτάδι
ένας γείτονας ουρανός μας αγκάλιαζε με λυγμούς κ δροσερές ανάσες
και μεγαλούργησε η νύχτα ως τα έσχατα τού βυθού της
και ήταν όλα ορατά κ διάφανα όπως τα πρωινά άνθη των δένδρων
κ ευτύχισα να σε βλέπω να ταξιδεύουν αστέρια στο αίμα σου
όλη τη νύχτα σε σκεφτόμουν
και ήταν όλα τόσο καλά κ τόσο αιώνια
Η ΒΟΛΤΑ
Η ΒΟΛΤΑ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
σήμερα αποφάσισα από τα πριν
να περιφέρω τον εαυτό μου από σώμα σε σώμα γυναικείο
από όψιμες χειμερινές βιτρίνες
κ ασπρόμαυρες προθήκες καταστημάτων
με αυτές τις τακτοποιημένες σκέψεις ντύθηκα
με ψεύτικα στολίδια κ φθηνά βαριά αρώματα
έβαλα κάτι καινούργιες σκέψεις στο μυαλό μου
έριξα στην πλάτη ένα ολοκαίνουργιο όνειρο
κ ξεχύθηκα στις ήσυχες κ σκοτεινές πλατείες
σίγουρος ότι θα συντρίψω το απροσδόκητο
στο δρόμο ελούζοντο άγγελοι λευκοί
πού τραγουδούσαν τραγούδια λαϊκά και πονεμένα
από παλιό καλό κρασί και από χαμένους έρωτες παρμένα
και έτσι χιμούσαν στο μυαλό μου θύμισες παλιές
και κυμάτιζε η ψυχή μου
μπροστά μου κομμάτια από μια σκουριασμένη
άρπα ήταν αφημένα, καλούσε το σκοτάδι να φανεί
μα εκείνο όλο υπόσχεται κ τάζει κ κοροϊδεύει τα κουρασμένα
πουλιά κ αφουγκράζεται σαν άγαλμα το παγωμένο χιόνι
βάδιζα όμως έξω από την μοίρα μου
και το βράδυ ήξερα ότι πάλι θα γύρίζα κατάκοπος κ μόνος κ αδειανός
με πονεμένες σκέψεις πού περίσσευαν σαν χειμωνιάτικα νερά
μετά τον ήλιο
τα σώματα δεν αγκαλιάστηκαν
τα βλέμματα δεν αντικρίσθηκαν με όψιμες βιτρίνες κ προθήκες καταστημάτων
και εγώ συνέχισα να παλεύω με τη σκιά μου
σαν να περίμενα ζωή από την σκιά
και δύσκολες ανθρώπινες αλήθειες
ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ
6/2007
ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ
θυμάσαι εκείνα τα πρώιμα σαν φρούτα χρόνια;
ξέρεις τα παιδικά
βαθύ μπλε χρώμα ξεπλυμένο λουλακί,
ασβεστωμένα ντουβάρια
μυρουδιές από διψασμένο μάρμαρο
μες του λίβα το αέρινο κάψιμο
και μια ακατανίκητη αίσθηση για φως
μουσική ,έρωτα , θάλασσα….
και εγώ χρόνια τώρα περπατώ,
μέσα από βόλτες βραδινές κ σούρουπα
φωτιές του Αι Λιά θυμάμαι
και κίτρινα σαν ώχρα δωμάτια
κάποια μυρουδιά από φτηνό νέφτι το βράδυ ,
χώμα κ άσφαλτος κ γκρίζα λαδομπογιά το πρωί
και εγώ.. μέσα σε άχαρα επιμήκη κτίρια
σε ολοένα κ μικρότερους χώρους να κατοικώ
μα όταν σκοτείνιαζε ,
ή ανάσα μου θέριευε , τα πόδια μου πετούσαν
και εγώ σαν σύννεφο πολύχρωμο
χρωμάτιζα τις κουρασμένες στέγες.
ύστερα σκιές θεριεύουν μέσα μου,
κόβονται μέσα μου αναδιπλώνονται
και μου κόβουν την ανάσα
τότε θυμάμαι ,
με λύσσα να σε ψάχνω όνειρο μου εσύ και
συ πάντα να φεύγεις
..και στην δικιά σου θέση μία ανάσα ,
και μια φωνή στο τέλος της ημέρας ……
μια ζωή ολόκληρη…
μια ζωή ολόκληρη
ονειροπόλος, εργατικός,
έντιμος νομίζω,
με μίαν αίσθηση ανόητου αυθορμητισμού.
και τώρα , μια άδεια κάμαρα,
κίτρινες φλόγες,
αινιγματικά χαμόγελα από παντού
κάνουν το τοπίο μαγικό
και μια φωνή ……
χρέος, λαϊκή επιταγή
πατρίδα.,εμείς -μόνο εμείς,
αγώνες των προγόνων ,
θρησκεία, δικαίωση σε μια άλλη ζωή,
δεν έχεις το δικαίωμα…μου λένε.
δεν έχεις το δικαίωμα….
αθώα βρέφη με βλέπουν και δακρύζουν
μου δείχνουν πέρα , μακριά
τα σύννεφα πού φεύγουν βιαστικά
και αφήνουν πίσω τους
εκείνη την γαλάζια τους μαγική ουρά
.
το καλοκαίρι μπήκε φέτος νωρίς,
τα πουλιά δεν πρόλαβαν να φθάσουν
και στο γεμάτο υγρασία λιμάνι
όλα είναι ναρκωμένα και ήσυχα καθώς νυχτώνει ….
ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ
θυμάσαι εκείνα τα πρώιμα σαν φρούτα χρόνια;
ξέρεις τα παιδικά
βαθύ μπλε χρώμα ξεπλυμένο λουλακί,
ασβεστωμένα ντουβάρια
μυρουδιές από διψασμένο μάρμαρο
μες του λίβα το αέρινο κάψιμο
και μια ακατανίκητη αίσθηση για φως
μουσική ,έρωτα , θάλασσα….
και εγώ χρόνια τώρα περπατώ,
μέσα από βόλτες βραδινές κ σούρουπα
φωτιές του Αι Λιά θυμάμαι
και κίτρινα σαν ώχρα δωμάτια
κάποια μυρουδιά από φτηνό νέφτι το βράδυ ,
χώμα κ άσφαλτος κ γκρίζα λαδομπογιά το πρωί
και εγώ.. μέσα σε άχαρα επιμήκη κτίρια
σε ολοένα κ μικρότερους χώρους να κατοικώ
μα όταν σκοτείνιαζε ,
ή ανάσα μου θέριευε , τα πόδια μου πετούσαν
και εγώ σαν σύννεφο πολύχρωμο
χρωμάτιζα τις κουρασμένες στέγες.
ύστερα σκιές θεριεύουν μέσα μου,
κόβονται μέσα μου αναδιπλώνονται
και μου κόβουν την ανάσα
τότε θυμάμαι ,
με λύσσα να σε ψάχνω όνειρο μου εσύ και
συ πάντα να φεύγεις
..και στην δικιά σου θέση μία ανάσα ,
και μια φωνή στο τέλος της ημέρας ……
μια ζωή ολόκληρη…
μια ζωή ολόκληρη
ονειροπόλος, εργατικός,
έντιμος νομίζω,
με μίαν αίσθηση ανόητου αυθορμητισμού.
και τώρα , μια άδεια κάμαρα,
κίτρινες φλόγες,
αινιγματικά χαμόγελα από παντού
κάνουν το τοπίο μαγικό
και μια φωνή ……
χρέος, λαϊκή επιταγή
πατρίδα.,εμείς -μόνο εμείς,
αγώνες των προγόνων ,
θρησκεία, δικαίωση σε μια άλλη ζωή,
δεν έχεις το δικαίωμα…μου λένε.
δεν έχεις το δικαίωμα….
αθώα βρέφη με βλέπουν και δακρύζουν
μου δείχνουν πέρα , μακριά
τα σύννεφα πού φεύγουν βιαστικά
και αφήνουν πίσω τους
εκείνη την γαλάζια τους μαγική ουρά
.
το καλοκαίρι μπήκε φέτος νωρίς,
τα πουλιά δεν πρόλαβαν να φθάσουν
και στο γεμάτο υγρασία λιμάνι
όλα είναι ναρκωμένα και ήσυχα καθώς νυχτώνει ….
ΣΚΕΨΕΙΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ 2/2008
όταν το όνειρο τελειώνει
όλα είναι γνωστά κ προβλέψιμα
όταν ο έρωτας δειλιάζει
όλα είναι μάταια
κ τα βράδια μακραίνουν κ εντείνονται
όταν η αλήθεια πεθαίνει
τα δάκρυα μου στεγνώνουν
σε κεχριμπάρια χαλάσματα
όταν η πίστη δοκιμάζεται
ο ουρανός σκορπίζεται σε ψαλμωδίες
και αγιάσματα
όταν η αγάπη πάλι το τέλος ζητά- ο θεός σπαράσσεται
και οι σταγόνες της βροχής ματώνουν κ σκιάζονται
οι σκέψεις σύρονται κ βουλιάζουν σε υπόγειες διαβάσεις πεζών
πλημμυρίζουν απόνερα κ αδειάζονται
το λερό σκότος κερνά κ αφουγκράζεται
σφιχταγκαλιάζονται οι ανθρώπινες ψυχές
μα η άβυσσος θριαμβεύει κ χάνεται
όταν το όνειρο τελειώνει
όλα είναι γνωστά κ προβλέψιμα
όταν ο έρωτας δειλιάζει
όλα είναι μάταια
κ τα βράδια μακραίνουν κ εντείνονται
όταν η αλήθεια πεθαίνει
τα δάκρυα μου στεγνώνουν
σε κεχριμπάρια χαλάσματα
όταν η πίστη δοκιμάζεται
ο ουρανός σκορπίζεται σε ψαλμωδίες
και αγιάσματα
όταν η αγάπη πάλι το τέλος ζητά- ο θεός σπαράσσεται
και οι σταγόνες της βροχής ματώνουν κ σκιάζονται
οι σκέψεις σύρονται κ βουλιάζουν σε υπόγειες διαβάσεις πεζών
πλημμυρίζουν απόνερα κ αδειάζονται
το λερό σκότος κερνά κ αφουγκράζεται
σφιχταγκαλιάζονται οι ανθρώπινες ψυχές
μα η άβυσσος θριαμβεύει κ χάνεται
ΒΡΑΔΥ
ΒΡΑΔΥ(2) 2/2008
αυτό το βράδυ με πληγώνει
αυτή η νύχτα δεν έχει τελειωμό
αυτός ο χειμώνας με κέρασε κρύα πρωινά
αντί φλόγα από τα ζεστά σου μάτια
ρούχα παλιά από νερά βρεγμένα
αντί δροσερή ευωδιά από το σώμα σου
αφηρημένα σχήματα κ μια οσμή από ξεπλυμένα χρώματα
αντί πανάκριβα πετράδια των μαλλιών σου
κίτρινα θολά τζάμια
και λάθος αντικρίσματα
αντί το άγουρο από το πρωινό των ματιών σου
σε χρειάζομαι
αυτό το βράδυ με πληγώνει
αυτή η νύχτα δεν έχει τελειωμό
αυτός ο χειμώνας με κέρασε κρύα πρωινά
αντί φλόγα από τα ζεστά σου μάτια
ρούχα παλιά από νερά βρεγμένα
αντί δροσερή ευωδιά από το σώμα σου
αφηρημένα σχήματα κ μια οσμή από ξεπλυμένα χρώματα
αντί πανάκριβα πετράδια των μαλλιών σου
κίτρινα θολά τζάμια
και λάθος αντικρίσματα
αντί το άγουρο από το πρωινό των ματιών σου
σε χρειάζομαι
Η ΠΛΑΤΕΙΑ
Η ΠΛΑΤΕΙΑ 2/2008
στην πλατεία φως κ γιορτή
παιδικές φωνές -πυρακτωμένες σκιές
το γέλιο σπάζεται στις χωμάτινες λακκούβες
κ αντανακλάται παντού
και το όλο τοπίο αποπνέει έρωτα
θεατές τα μπαλκόνια απέναντι παίζουν θέατρο
την περασμένη τους ζωή
τα πεσμένα φύλλα συστρεφόμενα
από το ελαφρό χειμερινό αεράκι χειροκροτούν
τον θίασο
όποιος τολμά ν αγαπά
βλέπει το τοπίο ν αυξάνεται να εντείνεται
τα αγχωμένα βλέμματα λύονται
μπροστά στις χαρές τις παιδικές της πλατείας .
κάπου μακριά τρικλίζουν οι αλήθειες μέσα μου
κάνοντας το τοπίο να ραγίζει.
στην πλατεία φως κ γιορτή
παιδικές φωνές -πυρακτωμένες σκιές
το γέλιο σπάζεται στις χωμάτινες λακκούβες
κ αντανακλάται παντού
και το όλο τοπίο αποπνέει έρωτα
θεατές τα μπαλκόνια απέναντι παίζουν θέατρο
την περασμένη τους ζωή
τα πεσμένα φύλλα συστρεφόμενα
από το ελαφρό χειμερινό αεράκι χειροκροτούν
τον θίασο
όποιος τολμά ν αγαπά
βλέπει το τοπίο ν αυξάνεται να εντείνεται
τα αγχωμένα βλέμματα λύονται
μπροστά στις χαρές τις παιδικές της πλατείας .
κάπου μακριά τρικλίζουν οι αλήθειες μέσα μου
κάνοντας το τοπίο να ραγίζει.
ΛΑΘΗ
ΛΑΘΗ 2/2008
Είπα ένα γιατί στο μέλλον ,
σ αυτό που ναι να έρθει κ στο νοητό
μέτρησα τα λάθη μου και ξαναμέτρησα
ορκίστηκα στους φίλους τους παλιούς
κ στους νέους που θα έρθουν
πως άλλα λάθη δεν θα κάμω
πως απ τα λάθη μου έμαθα
μέτρησα τα λάθη μου και ξαναμέτρησα
έγειρα να προσμένω στην σκιά μιας σάλπιγγας
πού τον ήχο της έπαψε να βγάζει από καιρό
μια ανεκπλήρωτη αίσθηση νοσταλγίας με κυρίεψε
ύπουλη συνήθεια νομίζω διαφυγής και άντε τώρα
να επιστρέψω στο απροσδόκητο.
μέτρησα τα λάθη μου και ξαναμέτρησα
τόση μοναξιά σ αυτά τα κρύα πρωινά
με αρπάζει απ τα λόγια -σκέψεις πληγές κ τύψεις με κερνά
για τα μέλλοντα λάθη μου μιλά
σαν να μεγάλωσε σε ξένα χέρια
Είπα ένα γιατί στο μέλλον ,
σ αυτό που ναι να έρθει κ στο νοητό
μέτρησα τα λάθη μου και ξαναμέτρησα
ορκίστηκα στους φίλους τους παλιούς
κ στους νέους που θα έρθουν
πως άλλα λάθη δεν θα κάμω
πως απ τα λάθη μου έμαθα
μέτρησα τα λάθη μου και ξαναμέτρησα
έγειρα να προσμένω στην σκιά μιας σάλπιγγας
πού τον ήχο της έπαψε να βγάζει από καιρό
μια ανεκπλήρωτη αίσθηση νοσταλγίας με κυρίεψε
ύπουλη συνήθεια νομίζω διαφυγής και άντε τώρα
να επιστρέψω στο απροσδόκητο.
μέτρησα τα λάθη μου και ξαναμέτρησα
τόση μοναξιά σ αυτά τα κρύα πρωινά
με αρπάζει απ τα λόγια -σκέψεις πληγές κ τύψεις με κερνά
για τα μέλλοντα λάθη μου μιλά
σαν να μεγάλωσε σε ξένα χέρια
ΟΔΗΓΗΣΗ
ΟΔΗΓΗΣΗ 2/2008
τα νεύρα ατσάλινα με το σώμα αγκαλιά να λυγίζεται
το στήθος βαρύ
η καρδιά ασφυκτιά κ απλώνεται στις βραδινές στάλες της βροχής
και να πού βρέθηκα πάλι βράδυ με το αμάξι να οδηγώ
σε δρόμους ανηφορικούς κ δύσκολους
πληγωμένους από δάκρυα ανθρώπους βλέπω
ζωγραφισμένα πρόσωπα σε άσπρες βιτρίνες κ πεσμένα θολά κρύσταλλα
κ είμαι τόσο μόνος μες το πλήθος
τα νεύρα ατσάλινα με το σώμα αγκαλιά να λυγίζεται
το στήθος βαρύ
η καρδιά ασφυκτιά κ απλώνεται στις βραδινές στάλες της βροχής
και να πού βρέθηκα πάλι βράδυ με το αμάξι να οδηγώ
σε δρόμους ανηφορικούς κ δύσκολους
πληγωμένους από δάκρυα ανθρώπους βλέπω
ζωγραφισμένα πρόσωπα σε άσπρες βιτρίνες κ πεσμένα θολά κρύσταλλα
κ είμαι τόσο μόνος μες το πλήθος
ΠΑΛΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ
ΕΡΩΤΙΚΟ 6/2007
Όταν με τυλίγουν τα χέρια σου
όταν βλέπω τα κατάμαυρα μάτια σου
να με κοιτούν
τόσο πιο γαλάζιος είναι ο ουρανός πού κρύβουν
όταν βλέπω τις απόκρυφες κορφές του λαιμού σου
όταν ξαφνικά γυρνάς το κεφάλι
με μία υπέροχη κίνηση
όταν το σώμα σου κήπο θυμίζει
τόσο οι γραμμές των βουνών μένουν σιωπηλές
σε κοιτάζουν τυλιγμένη σε μια περίεργη ηδυπάθεια
να στέκεσαι μ εκείνο το βλέμμα στο κενό
να λούζεσαι με κατακόκκινα άνθη.
Όταν με τυλίγουν τα χέρια σου
όταν βλέπω τα κατάμαυρα μάτια σου
να με κοιτούν
τόσο πιο γαλάζιος είναι ο ουρανός πού κρύβουν
όταν βλέπω τις απόκρυφες κορφές του λαιμού σου
όταν ξαφνικά γυρνάς το κεφάλι
με μία υπέροχη κίνηση
όταν το σώμα σου κήπο θυμίζει
τόσο οι γραμμές των βουνών μένουν σιωπηλές
σε κοιτάζουν τυλιγμένη σε μια περίεργη ηδυπάθεια
να στέκεσαι μ εκείνο το βλέμμα στο κενό
να λούζεσαι με κατακόκκινα άνθη.
ΜΟΝΑΞΙΑ
ΜΟΝΑΞΙΑ 1 2008
Άλλο ένα oλοήμερο κυνηγητό
και το βράδυ ήμασταν πάλι μόνοι,
με ένα πύρινο βλέμμα την κοίταξα ,
φασαρία μυρίστηκε και λύγισε
καταπάνω στα κύματα την έστρεψα
στην αλάθητη θάλασσα την έσπρωξα
με μουσικές εξαίσιες την εξαγόρασα
μα εκείνη αναδιπλώθηκε
χαμογελώντας μέσα μου,
κρύφτηκε στην σκιά της και τινάχτηκε
μα εγώ την επαίνεσα , την δωροδόκησα
της μίλησα για χρόνια παιδικά ,
για φρέσκο βρεγμένο χώμα πρωινό
για άρωμα γιασεμί και έλατο
για κήπους δίχως τέλος κ όνομα
μα τώρα στο γιορτινό τραπέζι
χρυσοστόλιστα όνειρα με κέρασε
τραγούδια μυστικά μου ψιθύρισε
κ εσύ έλειπες πάλι
κ εγώ μόνος πάλι
τον εαυτό μου στον καθρέπτη
ζωγράφιζα..
θυμάσαι ,εκείνο το βαθύ μπλε
όταν ο ουρανός έβαζε τα καλά του;
στο λιμάνι λίγο πριν ξημερώσει?
ήταν χειμώνας
κ τα καράβια ξέχασαν να σαλπάρουν σήμερα
ξεχασμένα ήσαν
γιατί δεν ήξεραν τον τρόπο ν αγαπηθούν κ ν αγαπήσουν
Άλλο ένα oλοήμερο κυνηγητό
και το βράδυ ήμασταν πάλι μόνοι,
με ένα πύρινο βλέμμα την κοίταξα ,
φασαρία μυρίστηκε και λύγισε
καταπάνω στα κύματα την έστρεψα
στην αλάθητη θάλασσα την έσπρωξα
με μουσικές εξαίσιες την εξαγόρασα
μα εκείνη αναδιπλώθηκε
χαμογελώντας μέσα μου,
κρύφτηκε στην σκιά της και τινάχτηκε
μα εγώ την επαίνεσα , την δωροδόκησα
της μίλησα για χρόνια παιδικά ,
για φρέσκο βρεγμένο χώμα πρωινό
για άρωμα γιασεμί και έλατο
για κήπους δίχως τέλος κ όνομα
μα τώρα στο γιορτινό τραπέζι
χρυσοστόλιστα όνειρα με κέρασε
τραγούδια μυστικά μου ψιθύρισε
κ εσύ έλειπες πάλι
κ εγώ μόνος πάλι
τον εαυτό μου στον καθρέπτη
ζωγράφιζα..
θυμάσαι ,εκείνο το βαθύ μπλε
όταν ο ουρανός έβαζε τα καλά του;
στο λιμάνι λίγο πριν ξημερώσει?
ήταν χειμώνας
κ τα καράβια ξέχασαν να σαλπάρουν σήμερα
ξεχασμένα ήσαν
γιατί δεν ήξεραν τον τρόπο ν αγαπηθούν κ ν αγαπήσουν
ΕΡΩΤΑΣ
ΕΡΩΤΑΣ 1/2008
Μαύρα γλυκά μου μάτια
φωτεινή αυθεντική αντήχηση του ωραίου
που σχεδόν ποτέ δεν έρχεσαι
σήμερα με περιβάλεις
O χρόνος μεθυσμένες στιγμές μου δώρισε
με δάκρυα ακριβά τις εξαγόρασε
λύπες σπάνιες
φερμένες από χώρες μακρινές μου δώρισε
σιωπές πολύτιμες
κρυμμένες σε σεντούκι από χρυσό αντάλλαξε
όχι δεν είμαι λυπημένος
πάνω από γαλάζιους ουρανούς
κ αθέατα σύννεφα χαράς εντάθηκα
υδάτινους κήπους κ τόπους μαγικούς
που ποτέ δεν θα νυχτώνει ονειρεύτηκα
κ αφέθηκα.
Μαύρα γλυκά μου μάτια
φωτεινή αυθεντική αντήχηση του ωραίου
που σχεδόν ποτέ δεν έρχεσαι
σήμερα με περιβάλεις
O χρόνος μεθυσμένες στιγμές μου δώρισε
με δάκρυα ακριβά τις εξαγόρασε
λύπες σπάνιες
φερμένες από χώρες μακρινές μου δώρισε
σιωπές πολύτιμες
κρυμμένες σε σεντούκι από χρυσό αντάλλαξε
όχι δεν είμαι λυπημένος
πάνω από γαλάζιους ουρανούς
κ αθέατα σύννεφα χαράς εντάθηκα
υδάτινους κήπους κ τόπους μαγικούς
που ποτέ δεν θα νυχτώνει ονειρεύτηκα
κ αφέθηκα.
ΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 1 2008
πρώτη φορά την είδα να έρχεται καταπάνω μου
με λυτά σύννεφα μαύρα μαλλιά
σιωπηλή κ ωραία,
όταν έχεις την τύχη να τη βλέπεις
γεμίζει ο αέρας τραγούδια
κ μια ανάσα από πεύκο κ έρωτα.
πρώτη φορά την είδα να έρχεται καταπάνω μου
με λυτά σύννεφα μαύρα μαλλιά
σιωπηλή κ ωραία,
όταν έχεις την τύχη να τη βλέπεις
γεμίζει ο αέρας τραγούδια
κ μια ανάσα από πεύκο κ έρωτα.
χρώματα παντού γύρω της αφημένα
είναι μια σύγχρονη Ελένη
Ο κόσμος έμοιαζε να έχει ωριμάσει πια
ήταν βράδυ
γεμάτο από προσωπικές
εξομολογήσεις σε λάθος πρόσωπα
Ο κόσμος έμοιαζε να έχει ωριμάσει πια
ήταν βράδυ
γεμάτο από προσωπικές
εξομολογήσεις σε λάθος πρόσωπα
ΗΛΘΕΣ
ΗΛΘΕΣ
01 2008
ήλθες στο δρόμο μου
σαν γυμνή θεά
πίσω από δροσερές ανάσες
κ μία υπέροχη σιωπή γύρω σου
που θυμίζει φωτιά
εγώ έλειπα
σε μια αόρατη τροχιά
από μάταιους μύθους
κρύα πρωινά
και αόριστες εκμυστηρεύσεις
και ότι δικό σου με πληγώνει
01 2008
ήλθες στο δρόμο μου
σαν γυμνή θεά
πίσω από δροσερές ανάσες
κ μία υπέροχη σιωπή γύρω σου
που θυμίζει φωτιά
εγώ έλειπα
σε μια αόρατη τροχιά
από μάταιους μύθους
κρύα πρωινά
και αόριστες εκμυστηρεύσεις
και ότι δικό σου με πληγώνει
ΣΚΕΨΕΙΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ 5.2007
λόγια της σιωπής θα πω
για ένα όνειρο πού χάθηκε
προτού καλά αρχίσει.
κοίτα το φως της ομορφιάς σου
σ αυτό το σύννεφο το σκοτεινό
άκουσέ το
φεύγει…. σαλπάρει …
και εγώ πίσω πάλι θα σταθώ
θεατής ,σε ένα χορό με αθέατους κριτές
τής νίκης θα βρεθώ
Σκυμμένος μέσα μου
απόκαμα, μα βράδιασε και η ψυχή μου ανάσανε
άδραξα τους χτύπους της καρδιά σου
ξέρεις εκείνους τούς ανείπωτους που ζητώ
για να σωθώ
και πάλι ελπίζω , τραγουδώ
κ φτερουγίζει η καρδιά μου
μες στης καρδιά σου τον σκοπό,
μα ξέρω όταν αύριο θα σε δω ,
θα λείπεις ,πάλι θα λείπεις για καιρό
κι εγώ πάλι στης λύπης μου
τον πόνο θα βρεθώ
λόγια της σιωπής θα πω
για ένα όνειρο πού χάθηκε
προτού καλά αρχίσει.
κοίτα το φως της ομορφιάς σου
σ αυτό το σύννεφο το σκοτεινό
άκουσέ το
φεύγει…. σαλπάρει …
και εγώ πίσω πάλι θα σταθώ
θεατής ,σε ένα χορό με αθέατους κριτές
τής νίκης θα βρεθώ
Σκυμμένος μέσα μου
απόκαμα, μα βράδιασε και η ψυχή μου ανάσανε
άδραξα τους χτύπους της καρδιά σου
ξέρεις εκείνους τούς ανείπωτους που ζητώ
για να σωθώ
και πάλι ελπίζω , τραγουδώ
κ φτερουγίζει η καρδιά μου
μες στης καρδιά σου τον σκοπό,
μα ξέρω όταν αύριο θα σε δω ,
θα λείπεις ,πάλι θα λείπεις για καιρό
κι εγώ πάλι στης λύπης μου
τον πόνο θα βρεθώ
Η ΖΩΗ
ΖΩΗ
1/2008
να μπορούσα τη ζωή αυτή
άλλη μια φορά να ζήσω
θα στολιζόμουν με φωνές κ γέλιο παιδικό
μουσικές κ χρώματα γαλάζια θα ζωγράφιζα
θα σε καμάρωνα
με ψιθύρους μυστικές θα σε τύλιγμα
θα ζωγράφιζα αγγέλους
κ εγώ ο τυχερός που θα τα ζούσα.
1/2008
να μπορούσα τη ζωή αυτή
άλλη μια φορά να ζήσω
θα στολιζόμουν με φωνές κ γέλιο παιδικό
μουσικές κ χρώματα γαλάζια θα ζωγράφιζα
θα σε καμάρωνα
με ψιθύρους μυστικές θα σε τύλιγμα
θα ζωγράφιζα αγγέλους
κ εγώ ο τυχερός που θα τα ζούσα.
ΝΑ ΜΕΘΥΣΩ
ΝΑ ΜΕΘΥΣΩ
1/2008
να μπορούσα να μεθύσω
όπως όταν αστράφτουν κ χαίρονται τα μάτια σου
όπως όταν την εικόνα σου προσεκτικά ακουμπώ στην ψυχή μου
όπως όταν την γη ακουμπώ μπροστά σου
όπως όταν το μέσα από το ρόδι ευφραίνεται και σπάζεται σε άστρα φωτεινά από εκείνα τ αόρατα που η ευχή συντηρεί αγγίζει κ χάνεται
όπως όταν τα τραγούδια από τα μάτια σου με μεθούν
με συναρπάζουν κ απλόχερα σκορπάω τον φτωχό εαυτό μου
όπως όταν η αλήθεια πονά
κ η καρδιά ραγίζει σπάει κ ματώνεται.
1/2008
να μπορούσα να μεθύσω
όπως όταν αστράφτουν κ χαίρονται τα μάτια σου
όπως όταν την εικόνα σου προσεκτικά ακουμπώ στην ψυχή μου
όπως όταν την γη ακουμπώ μπροστά σου
όπως όταν το μέσα από το ρόδι ευφραίνεται και σπάζεται σε άστρα φωτεινά από εκείνα τ αόρατα που η ευχή συντηρεί αγγίζει κ χάνεται
όπως όταν τα τραγούδια από τα μάτια σου με μεθούν
με συναρπάζουν κ απλόχερα σκορπάω τον φτωχό εαυτό μου
όπως όταν η αλήθεια πονά
κ η καρδιά ραγίζει σπάει κ ματώνεται.
ΠΕΡΠΑΤΩ
ΠΕΡΠΑΤΩ
1/2008
Είχα υποσχεθεί να βρέξει
περπατώ κ βρέχει
μυρωδιά από έλατο κ πλυμένη πέτρα
το τοπίo μεγαλώνει κ διαστέλλεται
ακολουθώντας το παράδειγμα των σκιών
κ εγώ στο φως προσπαθώ να σε βρω
να σε αναδείξω μέσα από τις στάλες της βροχής.
όλη μου τη ζωή έψαχνα ένα χώρο δικό μου
μια δικιά μου αλήθεια ,ένα δικό μου όνειρο
μέχρι που η βροχή σταμάτησε
κ όλα μοιάζουν
Σαν να μη πέρασε ποτέ άλλοτε το φθινόπωρο
1/2008
Είχα υποσχεθεί να βρέξει
περπατώ κ βρέχει
μυρωδιά από έλατο κ πλυμένη πέτρα
το τοπίo μεγαλώνει κ διαστέλλεται
ακολουθώντας το παράδειγμα των σκιών
κ εγώ στο φως προσπαθώ να σε βρω
να σε αναδείξω μέσα από τις στάλες της βροχής.
όλη μου τη ζωή έψαχνα ένα χώρο δικό μου
μια δικιά μου αλήθεια ,ένα δικό μου όνειρο
μέχρι που η βροχή σταμάτησε
κ όλα μοιάζουν
Σαν να μη πέρασε ποτέ άλλοτε το φθινόπωρο
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Στο Δρόμο
1/2008
στο δρόμο μου ξανά η αλήθεια ξεστράτισε
στο μυαλό μου φωνές αλήθειες κ χρώματα
φως προβολέων από το παρελθόν
κ είπα ν αδειάσω τον εαυτό μου
σ αυτό το δρόμο εδώ ,ένα πρωινό του Γενάρη
να σου μιλήσω ήθελα
μαζί σου να είμαι
μέσα από σένα να υπάρχω
να σε κοιτώ κ να ευφραίνεται η καρδιά μου
κ η ζωή μου να επιστρέφει στην αρχή
αχ πόσο με τυραννά το τώρα
είναι οι σκιές που πληθαίνουν
είναι το νερό που σταμάτησε να κυλά
είσαι εσύ που δεν σε βρίσκω πια
είναι οι στιγμές που περνούν κ χάνονται.
είναι η αλήθεια που πονά
και όλα είναι δύσκολα
1/2008
στο δρόμο μου ξανά η αλήθεια ξεστράτισε
στο μυαλό μου φωνές αλήθειες κ χρώματα
φως προβολέων από το παρελθόν
κ είπα ν αδειάσω τον εαυτό μου
σ αυτό το δρόμο εδώ ,ένα πρωινό του Γενάρη
να σου μιλήσω ήθελα
μαζί σου να είμαι
μέσα από σένα να υπάρχω
να σε κοιτώ κ να ευφραίνεται η καρδιά μου
κ η ζωή μου να επιστρέφει στην αρχή
αχ πόσο με τυραννά το τώρα
είναι οι σκιές που πληθαίνουν
είναι το νερό που σταμάτησε να κυλά
είσαι εσύ που δεν σε βρίσκω πια
είναι οι στιγμές που περνούν κ χάνονται.
είναι η αλήθεια που πονά
και όλα είναι δύσκολα
Η ΖΩΗ ΜΟΥ( Β ΜΕΡΟΣ)
κ να η ζωή μου μπροστά να ξεχύνεται
σε κίτρινους στενόμακρους δρόμους
το πρωί να μετρώ τις καμπύλες των βουνών
το βράδυ το φως του φεγγαριού να σπάει
μέσα στις ακίνητες λίμνες του νερού και στα χώματα
και να αναδύεται
μετά υπάρχει ένα κενό
σε ταράτσες κ στέγες χαρακώνω τα σύννεφα
ανάσες γρήγορες κ σκάλες γιορτινές
κ μια φωτιά στα σωθικά μου να θεριεύει
και τότε ένας μικρός θεός μέσα μου ξεπροβάλει
,διαστέλλεται κ χάνεται
αφήνει πίσω ,σκέψεις κ έγνοιες κ σώματα βαριά
ματιές να κοιτάζουν το σούρουπο
τα χρώματα να χάνονται
καπνούς κ εικόνες να βουλιάζουν
και εγώ να μετρώ στη μνήμη
χαμένες ζωές και χρόνια παιδικά
και κουρασμένες σάρκες
σκιές να ξεμακραίνουν σε μέρη όπου ο χρόνος κυβερνά
τα αγάλματα πενθούν ,
και οι σκιές από τις προσδοκίες ταράζονται
τώρα σε ολοένα μεγαλύτερους χώρους ορθώνομαι
διψασμένος για δροσερά πρωινά καμώνομαι,
πολεμώ την σκουριά
και ανοίγομαι στο πρωινό φως
κ στην γαληνεμένη θάλασσα.
προχθές που έβρεχε γλεντούσα την δροσιά
κ ανάσαινα τα κύματα.
απόστασα και αφέθηκα ,μεγάλωσα
σε κίτρινους στενόμακρους δρόμους
το πρωί να μετρώ τις καμπύλες των βουνών
το βράδυ το φως του φεγγαριού να σπάει
μέσα στις ακίνητες λίμνες του νερού και στα χώματα
και να αναδύεται
μετά υπάρχει ένα κενό
σε ταράτσες κ στέγες χαρακώνω τα σύννεφα
ανάσες γρήγορες κ σκάλες γιορτινές
κ μια φωτιά στα σωθικά μου να θεριεύει
και τότε ένας μικρός θεός μέσα μου ξεπροβάλει
,διαστέλλεται κ χάνεται
αφήνει πίσω ,σκέψεις κ έγνοιες κ σώματα βαριά
ματιές να κοιτάζουν το σούρουπο
τα χρώματα να χάνονται
καπνούς κ εικόνες να βουλιάζουν
και εγώ να μετρώ στη μνήμη
χαμένες ζωές και χρόνια παιδικά
και κουρασμένες σάρκες
σκιές να ξεμακραίνουν σε μέρη όπου ο χρόνος κυβερνά
τα αγάλματα πενθούν ,
και οι σκιές από τις προσδοκίες ταράζονται
τώρα σε ολοένα μεγαλύτερους χώρους ορθώνομαι
διψασμένος για δροσερά πρωινά καμώνομαι,
πολεμώ την σκουριά
και ανοίγομαι στο πρωινό φως
κ στην γαληνεμένη θάλασσα.
προχθές που έβρεχε γλεντούσα την δροσιά
κ ανάσαινα τα κύματα.
απόστασα και αφέθηκα ,μεγάλωσα
Η ΖΩΗ ΜΟΥ
Η ΖΩΗ ΜΟΥ /1/2008
έτσι άρχισε η ζωή μου
με θροΐσματα δένδρων και πρωινούς αέρηδες
όταν ξαφνικά ξυπνούν μέσα στο καταχείμωνο
φυσούν ένα μικρό αέρινο δωμάτιο
κ γρήγορα χάνονται μέσα στον έξω κόσμο
φωνές χαρές και κλάματα
να κόβουν το σκοτάδι σα μαχαιριές
σκιές κ χρώματα και κάτασπρα σεντόνια
κ μια μυρωδιά από αστέρια και στολίσματα
θολό κίτρινο φως
σαν από λάμπες πετρελαίου να ξεπροβάλλουν
ευχές να εξαγοράζουν το τώρα
να ξορκίζουν το κακό
υγρά μάτια κ τραγούδια ασπρόμαυρα
παλιά του Τσιτσάνη
παιχνίδια κ χρώματα πρωτόγνωρα
μέσα σε αγκαλιές κ βραδινές προσευχές
κ να η ζωή μου μπροστά να ξεχύνεται
σε κίτρινους στενόμακρους δρόμους
το πρωί να μετρώ τις καμπύλες των βουνών
το βράδυ το φως του φεγγαριού να σπάει
μέσα στις ακίνητες λίμνες του νερού και στα χώματα
και να αναδύεται
μετά υπάρχει ένα κενό
σε ταράτσες κ στέγες χαρακώνω τα σύννεφα
ανάσες γρήγορες κ σκάλες γιορτινές
κ μια φωτιά στα σωθικά μου να θεριεύει
και τότε ένας μικρός θεός μέσα μου ξεπροβάλει
,διαστέλλεται κ χάνεται
αφήνει πίσω ,σκέψεις κ έγνοιες κ σώματα βαριά
ματιές να κοιτάζουν το σούρουπο
τα χρώματα να χάνονται
καπνούς κ εικόνες να βουλιάζουν
και εγώ να μετρώ στη μνήμη
χαμένες ζωές και χρόνια παιδικά
και κουρασμένες σάρκες
σκιές να ξεμακραίνουν σε μέρη όπου ο χρόνος κυβερνά
τα αγάλματα πενθούν ,
και οι σκιές από τις προσδοκίες ταράζονται
τώρα σε ολοένα μεγαλύτερους χώρους ορθώνομαι
διψασμένος για δροσερά πρωινά καμώνομαι,
πολεμώ την σκουριά
και ανοίγομαι στο πρωινό φως
κ στην γαληνεμένη θάλασσα.
προχθές που έβρεχε γλεντούσα την δροσιά
κ ανάσαινα τα κύματα.
απόστασα και αφέθηκα ,μεγάλωσα
έτσι άρχισε η ζωή μου
με θροΐσματα δένδρων και πρωινούς αέρηδες
όταν ξαφνικά ξυπνούν μέσα στο καταχείμωνο
φυσούν ένα μικρό αέρινο δωμάτιο
κ γρήγορα χάνονται μέσα στον έξω κόσμο
φωνές χαρές και κλάματα
να κόβουν το σκοτάδι σα μαχαιριές
σκιές κ χρώματα και κάτασπρα σεντόνια
κ μια μυρωδιά από αστέρια και στολίσματα
θολό κίτρινο φως
σαν από λάμπες πετρελαίου να ξεπροβάλλουν
ευχές να εξαγοράζουν το τώρα
να ξορκίζουν το κακό
υγρά μάτια κ τραγούδια ασπρόμαυρα
παλιά του Τσιτσάνη
παιχνίδια κ χρώματα πρωτόγνωρα
μέσα σε αγκαλιές κ βραδινές προσευχές
κ να η ζωή μου μπροστά να ξεχύνεται
σε κίτρινους στενόμακρους δρόμους
το πρωί να μετρώ τις καμπύλες των βουνών
το βράδυ το φως του φεγγαριού να σπάει
μέσα στις ακίνητες λίμνες του νερού και στα χώματα
και να αναδύεται
μετά υπάρχει ένα κενό
σε ταράτσες κ στέγες χαρακώνω τα σύννεφα
ανάσες γρήγορες κ σκάλες γιορτινές
κ μια φωτιά στα σωθικά μου να θεριεύει
και τότε ένας μικρός θεός μέσα μου ξεπροβάλει
,διαστέλλεται κ χάνεται
αφήνει πίσω ,σκέψεις κ έγνοιες κ σώματα βαριά
ματιές να κοιτάζουν το σούρουπο
τα χρώματα να χάνονται
καπνούς κ εικόνες να βουλιάζουν
και εγώ να μετρώ στη μνήμη
χαμένες ζωές και χρόνια παιδικά
και κουρασμένες σάρκες
σκιές να ξεμακραίνουν σε μέρη όπου ο χρόνος κυβερνά
τα αγάλματα πενθούν ,
και οι σκιές από τις προσδοκίες ταράζονται
τώρα σε ολοένα μεγαλύτερους χώρους ορθώνομαι
διψασμένος για δροσερά πρωινά καμώνομαι,
πολεμώ την σκουριά
και ανοίγομαι στο πρωινό φως
κ στην γαληνεμένη θάλασσα.
προχθές που έβρεχε γλεντούσα την δροσιά
κ ανάσαινα τα κύματα.
απόστασα και αφέθηκα ,μεγάλωσα
ΠΡΩΙΝΟ 1/2008
ΠΡΩΙΝΟ 1/2008
Ένα σύντομο πρωινό
με περιλούζουν από εκείνες τις πρωινές ακτίνες του ήλιου οι τολμηρές
και εγώ μένω μόνος να σκεφτώ
κ ένας πόνος δυναμώνει αλλάζει πρόσωπα
κ ο καημός μεγαλώνει και τσακίζει την καρδιά
μα αυτό που με θυμώνει
είναι όταν σιωπηλές μπαλάντες περνούν κ χάνονται
κ σέρνουν μαζί τους στιγμές πολύτιμες
κ αλήθειες παλιές δοκιμασμένες
είναι όταν ραγίζει το φεγγάρι αργά κ σταθερά και κόβεται
μέσα στην ρίζα των βουνών
και στις χαράδρες ματώνεται
είναι όταν ο καναπές βουλιάζει από σώματα βαριά και πληγώνεται
και στόματα βουβά θριαμβεύουν στη σκηνή
είναι όταν ριζώνουν τα είδωλα σε καθρέπτες κ συντρίμμια στην οθόνη
και ο χρόνος δεν γερνά
είναι όταν μια μεγάλη χαρακιά από ρυτίδες απλώνεται
και ο κόσμος ωριμάζει και χάνεται…
Ένα σύντομο πρωινό
με περιλούζουν από εκείνες τις πρωινές ακτίνες του ήλιου οι τολμηρές
και εγώ μένω μόνος να σκεφτώ
κ ένας πόνος δυναμώνει αλλάζει πρόσωπα
κ ο καημός μεγαλώνει και τσακίζει την καρδιά
μα αυτό που με θυμώνει
είναι όταν σιωπηλές μπαλάντες περνούν κ χάνονται
κ σέρνουν μαζί τους στιγμές πολύτιμες
κ αλήθειες παλιές δοκιμασμένες
είναι όταν ραγίζει το φεγγάρι αργά κ σταθερά και κόβεται
μέσα στην ρίζα των βουνών
και στις χαράδρες ματώνεται
είναι όταν ο καναπές βουλιάζει από σώματα βαριά και πληγώνεται
και στόματα βουβά θριαμβεύουν στη σκηνή
είναι όταν ριζώνουν τα είδωλα σε καθρέπτες κ συντρίμμια στην οθόνη
και ο χρόνος δεν γερνά
είναι όταν μια μεγάλη χαρακιά από ρυτίδες απλώνεται
και ο κόσμος ωριμάζει και χάνεται…
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΟΡΦΗ
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΟΡΦΗ 1/2008
είχε την κίνηση του τόξου
όταν σφαδάζει από την ένταση του πάθους
εμπρός στην πύρινη αγωνία του μυαλού για έρωτα
είχε την πρώιμη μέθη των φρέσκων μπουμπουκιών
του Μάη στα μάτια της
στο μπούστο της θριαμβεύουν άστρα θεϊκά
που ξεσπούν σε μυστικά ποτάμια
κ εκεί λίγο κάτω από τον λαιμό
αλλάζουν σε μεταξένια χρώματα
λάδι από τους βραδινούς ελαιώνες
της μυστικής πλαγιάς τα μάτια της
και ένα σκούρο σμαράγδι στο κέντρο
ματώνεται ,στοχάζεται
και εγώ την σκιά της κυνηγώ
μήπως και γιατρευτώ με χάδια γιορτινά
κ βλέμματα ζεστά και ανθρώπινα
το τοπίο αφουγκράζεται ήρεμο και σιωπηλό
και τα νερά ευλαβικά κομπιάζουν και χάνονται
είχε την κίνηση του τόξου
όταν σφαδάζει από την ένταση του πάθους
εμπρός στην πύρινη αγωνία του μυαλού για έρωτα
είχε την πρώιμη μέθη των φρέσκων μπουμπουκιών
του Μάη στα μάτια της
στο μπούστο της θριαμβεύουν άστρα θεϊκά
που ξεσπούν σε μυστικά ποτάμια
κ εκεί λίγο κάτω από τον λαιμό
αλλάζουν σε μεταξένια χρώματα
λάδι από τους βραδινούς ελαιώνες
της μυστικής πλαγιάς τα μάτια της
και ένα σκούρο σμαράγδι στο κέντρο
ματώνεται ,στοχάζεται
και εγώ την σκιά της κυνηγώ
μήπως και γιατρευτώ με χάδια γιορτινά
κ βλέμματα ζεστά και ανθρώπινα
το τοπίο αφουγκράζεται ήρεμο και σιωπηλό
και τα νερά ευλαβικά κομπιάζουν και χάνονται
ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Στον ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Σκαλισμένα βράχια του βουνού τα στήθια σου
κάνουν τον καημό σκληρότερο
και ο κόσμος τα φώτα του σβήνει ευλαβικά
μέσα στα ασάλευτα μάτια σου
φύλλα από πεύκα δροσερά και πρωινό θυμάρι
με τραγούδια πονεμένα σε υμνούν
την ανάσταση καρτερικά προσμένουν
κάτω από την σκοτεινή αθώα πόρτα του ύπνου σου
ψάχνω κήπο να ριζώσει το αμάραντο άνθος του ροδιού
να μυρίζεις και να ευφραίνεσαι
αύριο θα φυτέψω αγιασμένο σπόρο λουλουδιών
και ένα κλαδί από κάτασπρα άνθη , μάραθο κ κέδρο
εκεί που αποκοιμήθηκες βαθιά
αύριο θα κρεμάσω ολόλευκα χαμόγελα παντού στον κήπο σου
όλη τη νύχτα ,θα κτίζεται η νύχτα γύρω σου
από γαλάζιο ουρανό κ χρώματα
και η φτωχή καρδιά μου πάντα θα κουλουριάζεται δίπλα σου
πάντα θα βρίσκω κάτι εδώ ,γύρω σου
ένα φεγγάρι στο μέτωπο να σε φιλά
όμορφα πελεκημένες πέτρες κ ονόματα
κ ασάλευτες τρυφερές ματιές κ αγιάσματα
χαρές κ τραγούδια να μετρούν τ αστέρια κ να ευφραίνονται
το χώμα να μοσχοβολά από μόχθο κ κουράγιο από τα μάτια σου
και το λιωμένο υποκάμισο
με τα σάπια πλατανόφυλλα πέπλο να κάνουν
πόσο μου λείπεις δίπλα στα αγκάθια των άστρων του χειμώνα
είναι στιγμές πού δεν ξέρω τι να κάνω τη ζωή μου την φτωχή πατέρα,
έκανα λάθη και πληγώθηκα και έμαθα πολλά
ανάσα –ανάσα μετρώ τις σκοτεινές πληγές μου
κ προχωρώ-όπου κ να σαι δίπλα σου
σε φωτεινά κ πολύχρωμα νερά
χωρίς σώματα
πόσο μου λείπεις
παλικάρι ,περήφανος, γενναία καρδιά,
δύο χέρια σκαλιστά καλοσυνάτα
με μαχαιριές ρωγμές από ατσάλι στήθια
φλέβες πού φούντωναν και ξόρκιζαν το κακό
και γέμιζαν ζωή τα θολά πρωινά
δυνατή φωνή
από σκαλίσματα βροντές
έτσι που ηχεί ως το φεγγάρι που φλέγεται
σε χαϊδεύει απαλά
τραγουδά κ χάνεται
μέσα σε αγγέλων χερουβίμ ψαλμούς κ προσκυνήματα.
Σκαλισμένα βράχια του βουνού τα στήθια σου
κάνουν τον καημό σκληρότερο
και ο κόσμος τα φώτα του σβήνει ευλαβικά
μέσα στα ασάλευτα μάτια σου
φύλλα από πεύκα δροσερά και πρωινό θυμάρι
με τραγούδια πονεμένα σε υμνούν
την ανάσταση καρτερικά προσμένουν
κάτω από την σκοτεινή αθώα πόρτα του ύπνου σου
ψάχνω κήπο να ριζώσει το αμάραντο άνθος του ροδιού
να μυρίζεις και να ευφραίνεσαι
αύριο θα φυτέψω αγιασμένο σπόρο λουλουδιών
και ένα κλαδί από κάτασπρα άνθη , μάραθο κ κέδρο
εκεί που αποκοιμήθηκες βαθιά
αύριο θα κρεμάσω ολόλευκα χαμόγελα παντού στον κήπο σου
όλη τη νύχτα ,θα κτίζεται η νύχτα γύρω σου
από γαλάζιο ουρανό κ χρώματα
και η φτωχή καρδιά μου πάντα θα κουλουριάζεται δίπλα σου
πάντα θα βρίσκω κάτι εδώ ,γύρω σου
ένα φεγγάρι στο μέτωπο να σε φιλά
όμορφα πελεκημένες πέτρες κ ονόματα
κ ασάλευτες τρυφερές ματιές κ αγιάσματα
χαρές κ τραγούδια να μετρούν τ αστέρια κ να ευφραίνονται
το χώμα να μοσχοβολά από μόχθο κ κουράγιο από τα μάτια σου
και το λιωμένο υποκάμισο
με τα σάπια πλατανόφυλλα πέπλο να κάνουν
πόσο μου λείπεις δίπλα στα αγκάθια των άστρων του χειμώνα
είναι στιγμές πού δεν ξέρω τι να κάνω τη ζωή μου την φτωχή πατέρα,
έκανα λάθη και πληγώθηκα και έμαθα πολλά
ανάσα –ανάσα μετρώ τις σκοτεινές πληγές μου
κ προχωρώ-όπου κ να σαι δίπλα σου
σε φωτεινά κ πολύχρωμα νερά
χωρίς σώματα
πόσο μου λείπεις
παλικάρι ,περήφανος, γενναία καρδιά,
δύο χέρια σκαλιστά καλοσυνάτα
με μαχαιριές ρωγμές από ατσάλι στήθια
φλέβες πού φούντωναν και ξόρκιζαν το κακό
και γέμιζαν ζωή τα θολά πρωινά
δυνατή φωνή
από σκαλίσματα βροντές
έτσι που ηχεί ως το φεγγάρι που φλέγεται
σε χαϊδεύει απαλά
τραγουδά κ χάνεται
μέσα σε αγγέλων χερουβίμ ψαλμούς κ προσκυνήματα.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΟΡΦΗ
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΟΡΦΗ 1/2008
είχε την κίνηση του τόξου
όταν σφαδάζει από την ένταση του πάθους
εμπρός στην πύρινη αγωνία του μυαλού για έρωτα
είχε την πρώιμη μέθη των φρέσκων μπουμπουκιών
του Μάη στα μάτια της
στο μπούστο της θριαμβεύουν άστρα θεϊκά
που ξεσπούν σε μυστικά ποτάμια
κ εκεί λίγο κάτω από τον λαιμό
αλλάζουν σε μεταξένια χρώματα
λάδι από τους βραδινούς ελαιώνες
της μυστικής πλαγιάς τα μάτια της
και ένα σκούρο σμαράγδι στο κέντρο
ματώνεται ,στοχάζεται
και εγώ την σκιά της κυνηγώ
μήπως και γιατρευτώ με χάδια γιορτινά
κ βλέμματα ζεστά και ανθρώπινα
το τοπίο αφουγκράζεται ήρεμο και σιωπηλό
και τα νερά ευλαβικά κομπιάζουν και χάνονται
είχε την κίνηση του τόξου
όταν σφαδάζει από την ένταση του πάθους
εμπρός στην πύρινη αγωνία του μυαλού για έρωτα
είχε την πρώιμη μέθη των φρέσκων μπουμπουκιών
του Μάη στα μάτια της
στο μπούστο της θριαμβεύουν άστρα θεϊκά
που ξεσπούν σε μυστικά ποτάμια
κ εκεί λίγο κάτω από τον λαιμό
αλλάζουν σε μεταξένια χρώματα
λάδι από τους βραδινούς ελαιώνες
της μυστικής πλαγιάς τα μάτια της
και ένα σκούρο σμαράγδι στο κέντρο
ματώνεται ,στοχάζεται
και εγώ την σκιά της κυνηγώ
μήπως και γιατρευτώ με χάδια γιορτινά
κ βλέμματα ζεστά και ανθρώπινα
το τοπίο αφουγκράζεται ήρεμο και σιωπηλό
και τα νερά ευλαβικά κομπιάζουν και χάνονται
%5B1%5D.jpg)
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χριστιανόπουλος 1/2008
από τον ¨μπουφέ¨
τον ¨ανυπεράσπιστο καημό¨
και από τον¨ αλλήθωρο¨ γνώρισα τον Χριστιανόπουλο
θεέ μου τι ξεγύμνωμα ψυχής
και εκείνη η σχεδόν παιδική και λεπτή εύθραυστη φωνή
πού κάνει τις λέξεις να τρικλίζουν
τι δύναμη καρδιάς-πόσος πόνος κ λύτρωση μαζί
πόσο διάφανος κ ωραίος
κ εκείνο το ..έρωτας είναι η επαλήθευση της μοναξιάς μας όταν κουρνιάζει σε δυσκολοκατάκτητο κορμί...
από τον ¨μπουφέ¨
τον ¨ανυπεράσπιστο καημό¨
και από τον¨ αλλήθωρο¨ γνώρισα τον Χριστιανόπουλο
θεέ μου τι ξεγύμνωμα ψυχής
και εκείνη η σχεδόν παιδική και λεπτή εύθραυστη φωνή
πού κάνει τις λέξεις να τρικλίζουν
τι δύναμη καρδιάς-πόσος πόνος κ λύτρωση μαζί
πόσο διάφανος κ ωραίος
κ εκείνο το ..έρωτας είναι η επαλήθευση της μοναξιάς μας όταν κουρνιάζει σε δυσκολοκατάκτητο κορμί...
ΠΡΟΣΩΠΑ
Πρόσωπα
παγωμένα πρόσωπα
παγωμένα χαμόγελα
βλέμματα σπασμένοι καθρέπτες
βήματα που τρικλίζουν στην παγωμένη άσφαλτο
φεγγάρια αγαπημένα απόμακρα οι φίλοι μου
ένας πόνος βουβός η μικρή πατρίδα
βουρκώματα κ υποκρισίες
πολιτικές ασχήμιες
μιντιακα σκουπίδια
ψώνια αρπακτικά
ούτε πόνος ούτε χάδι
κούφιες πολιτικές κ ύποπτα ψεύδη
πόνος στα πρόσωπα κ καρδιές χωρίς χτύπο
κ εγώ ξοδεύομαι σε αλήθειες μυστικές
τι άραγε θα μας φέρει πιο κοντά;
ίσως μια ανάσα
η χείλη ζεστά
αγαπημένα μάτια
μια πίστη βαθιά
κ ανθρώπινη ζωή χωρίς θυσίες
και καμώματα
παγωμένα πρόσωπα
παγωμένα χαμόγελα
βλέμματα σπασμένοι καθρέπτες
βήματα που τρικλίζουν στην παγωμένη άσφαλτο
φεγγάρια αγαπημένα απόμακρα οι φίλοι μου
ένας πόνος βουβός η μικρή πατρίδα
βουρκώματα κ υποκρισίες
πολιτικές ασχήμιες
μιντιακα σκουπίδια
ψώνια αρπακτικά
ούτε πόνος ούτε χάδι
κούφιες πολιτικές κ ύποπτα ψεύδη
πόνος στα πρόσωπα κ καρδιές χωρίς χτύπο
κ εγώ ξοδεύομαι σε αλήθειες μυστικές
τι άραγε θα μας φέρει πιο κοντά;
ίσως μια ανάσα
η χείλη ζεστά
αγαπημένα μάτια
μια πίστη βαθιά
κ ανθρώπινη ζωή χωρίς θυσίες
και καμώματα
ΣΚΕΨΕΙΣ (2)
ΣΚΕΨΕΙΣ (2) 1/2008
είναι τώρα που ο πόνος τις κρυμμένες μου φοβίες αναδύει
αυτό το βράδυ θα είναι μακρύ για μένα
άδεια η πόλη
και εγώ χωρίς σώμα
στους δρόμους τριγυρνώ
το μόνο που μπορώ να προσφέρω
είναι ένα χαμένο σώμα κ δάκρυα
ποιος θα με προσέχει τώρα
που θα ακουμπώ τα χέρια μου για να σηκώνομαι ψηλά
που θα ακουμπώ την ψυχή μου
πως θα παρηγορώ τον εαυτό μου
όταν οι σκέψεις με αποπαίρνουν σαν σκουριασμένο ρούχο
είναι τώρα που ο πόνος τις κρυμμένες μου φοβίες αναδύει
αυτό το βράδυ θα είναι μακρύ για μένα
άδεια η πόλη
και εγώ χωρίς σώμα
στους δρόμους τριγυρνώ
το μόνο που μπορώ να προσφέρω
είναι ένα χαμένο σώμα κ δάκρυα
ποιος θα με προσέχει τώρα
που θα ακουμπώ τα χέρια μου για να σηκώνομαι ψηλά
που θα ακουμπώ την ψυχή μου
πως θα παρηγορώ τον εαυτό μου
όταν οι σκέψεις με αποπαίρνουν σαν σκουριασμένο ρούχο
ΣΚΕΨΕΙΣ (3)
ΣΚΕΨΕΙΣ (3) 1/2008
πενήντα συναπτά έτη παλεύω
με παιδικές προσδοκίες
άγουρα μεγαλόσχημα είδωλα
χωμάτινες εικόνες
που σπάζονται σε σκόνες τα βράδια
τσαλακωμένα χέρια σώματα
αθώες πρωινές φιγούρες
μάτια μισανοικτα φευγάτα
κ ένα ελαφρό μειδίαμα
να ερωτοτροπεί αόριστα με το μέλλον
πενήντα συναπτά έτη παλεύω
με παιδικές προσδοκίες
άγουρα μεγαλόσχημα είδωλα
χωμάτινες εικόνες
που σπάζονται σε σκόνες τα βράδια
τσαλακωμένα χέρια σώματα
αθώες πρωινές φιγούρες
μάτια μισανοικτα φευγάτα
κ ένα ελαφρό μειδίαμα
να ερωτοτροπεί αόριστα με το μέλλον
ΒΡΑΔΥ (1)
ΒΡΑΔΥ (1)2/2008
το βράδυ ρούφηξε βιαστικά την ημέρα
μια βραδινή αντανάκλαση υπέροχα φωτισμένη κ θαρρείς πως ξανάνιωσα
οι φίλοι μου, μέσα μου στροβιλίζονται κ λάμπουν
κάτω από τ αστέρια στο ρίγος των υδάτων
τ αυτιά μου επάλλοντο στην μυστηριακή σιγή των σκοταδιών
ξορκίζοντας τον φόβο τού θανάτου
οι ψυχές σιωπούσαν
σε μια παλίρροια υποσχέσεων κ χαμένων ψυχών
και εγώ ένας κυνηγός της γοητείας των ονείρων.
γυρεύω τρόπους να μην σκιάζομαι
το βράδυ ρούφηξε βιαστικά την ημέρα
μια βραδινή αντανάκλαση υπέροχα φωτισμένη κ θαρρείς πως ξανάνιωσα
οι φίλοι μου, μέσα μου στροβιλίζονται κ λάμπουν
κάτω από τ αστέρια στο ρίγος των υδάτων
τ αυτιά μου επάλλοντο στην μυστηριακή σιγή των σκοταδιών
ξορκίζοντας τον φόβο τού θανάτου
οι ψυχές σιωπούσαν
σε μια παλίρροια υποσχέσεων κ χαμένων ψυχών
και εγώ ένας κυνηγός της γοητείας των ονείρων.
γυρεύω τρόπους να μην σκιάζομαι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)