ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ 2/2008

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

κοιτούσαν μα δεν βλεπόντουσαν
σε λεωφορεία στοιβαγμένοι τα υγρά πρωινά

φαίνεται πώς έβλεπαν στο καθρέπτισμα των άλλων

τα δικά τους μάτια κ τρόμαζε η ψυχή τους

ματιές αγχωμένες κόκκινες σε ένα αόρατο κενό στυλωμένες

και ανάσες φωτιές παντού
φαίνεται πως η αλήθεια πονά και τα μάτια πληγώνει
και τα στόματα

μία αδελφή ντυμένη στα κόκκινα
κοίταζε ακίνητη με πυρωμένο λάγνο βλέμμα
στον καθρέφτη τού μέλλοντός της
τον ραγισμένο από καιρό
αναζητούσε μάταια μία προσδοκία
φαίνεται πως τα σκοτάδια μέσα της

ήθελε να ξορκίσει

αισθανόμουν τον ιδρώτα της ψυχή τους
την απεγνωσμένη ένταση στην σκέψη τους
τα σώματα μάταια συστρέφονταν
ακυβέρνητα βαριά χωρίς καμώματα
φαίνεται πώς η όλη εικόνα απέπνεε πλήρη απουσία πάθους
ρυθμού κ χρώματος

δεν υπήρχε ένταση πνευμάτων
τα μάτια γεμάτα κίτρινες ρωγμές κ γκρίζα σύννεφα
κ κανείς δεν μιλά, δεν αγαπά ,δεν ορκίζεται
φαίνεται πώς κάτι τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι είναι τόσο κοντά
αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα η ψυχή τους

ζωγραφισμένα στόματα σαν σκουριασμένα τόξα
και στη μέση μια σκοτεινή επιμήκη στοά
δύσκολοι καιροί εξαντλημένοι από καιρό
και πληγωμένες καρδιές

κίτρινα φώτα μου ρημάζουν τα μάτια και το νου
φαίνεται πώς το όλο τοπίο έμοιαζε να πορεύεται σε άγνωστα σημάδια
δίχως τέλος ορατό και δίχως πίστη

φαίνεται όμως πώς η πίστη φλέγεται και βρίσκει στο σκοτάδι φτερά
από καιρό λησμονημένα

ξεσπά στις λαβωμένες καρδιές μας
αναδιπλώνεται και σώζεται καί σωζει