ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Για να αντέχω τα νυχτερινά όψιμα όνειρα μου γράφω
Είναι που οι τρεμάμενοι προβολείς αυτής της υγρής νύχτας
τυφλώνουν τα όνειρά μου
με αποπαίρνουν κ χάνονται

Είναι που από καιρό ματώνει η ψυχή μου μες την νηνεμία της σιωπής
και ο καημός ξεσπά κ ταράσσεται
κ ο κόσμος γεμίζει απόντες και χάνομαι.

Είναι που ήμουν από πρόθεση αφελής και πίστεψα τα καλοκαιρινά
έναστρα βράδια
κ δόθηκα κ ξοδεύτηκα κ πόνεσα κ πάλι από την αρχή

Είναι πού σκύβει το φως στα κατάλοιπα του
κ οι ακτίνες πνίγονται στον πικρό τους πόνο
και δοξάζονται

Είναι που τάχα το φως δειλιάζει να σκύψει εντός μου κ γκρεμίζεται..
Είναι που τα βουνά της νύχτας γέμισαν σιωπή τρεμάμενη κ θολά
νυχτερινά αντικρίσματα

Είναι που τα πρωινά εγκαταλείπουν συχνότατα τα όνειρά τους
κ ότι τους δοθεί θα το δεχτούν ζητώντας την άδεια του ορίου
κ η έκκλησης μου ζωγραφίζει μάταια πρωινές ανάσες κ αρώματα

Ακόμα ελπίζω στο φώς των παιδικών μου χρόνων
στις παλιές φωτογραφίες κ στα θαύματα …
κ ονειρεύομαι μέσα σε αποκριάτικα δρομάκια βραδινών ασμάτων