ΜΕΣΗΜΕΡΙ

ΜΕΣΗΜΕΡΙ 7/2010

μεσημέρι καυτό , με βρήκε μπροστά σε ένα ταμείο
κ αυτή μετρούσε τα όνειρα της

ήταν αδύνατη ,με παραμελημένο οστεώδες πρόσωπο
κ κοντά κατάμαυρα μαλλιά που συνεχώς αλλά μάταια
ταχτοποιούσε βιαστικά στους ώμους

η φωνή της λεπτή κ αδύναμη μιλούσε σιγά
σχεδόν εκλιπαρούσε
χωρίς να νοιάζεται εάν ακούγεται

ήταν σαφής όμως κ συγκεκριμένη
αφήνοντας ταυτόχρονα μια αίσθηση οικειότητας

- μας κλέψαμε τα όνειρα μας είπε
τότε γιατί να ζούμε;
ποιο είναι ο σκοπός της ζωής;
ολοένα κ ποιο δύσκολο είναι

μόνο η απόλαυση του φαγητού έμεινε
δες γύρω σου ,μόνο το φαγητό
έλεγε κ ξανάλεγε κουνώντας ολόκληρο το ογκώδες σώμα της
μπρος κ πίσω..
ξαφνικά το ύφος της άλλαξε, τα φρύδια της έσμιξαν
αφήνοντας δύο τρεμάμενα αυλάκια να κυριαρχούν
στο άλλοτε ήρεμο πρόσωπό της
τα μάτια της έγιναν ολοστρόγγυλα ,φωτίστηκαν ξαφνικά σαν να έβλεπε
κάτι μέσα της πού θέριεψε κ έπρεπε σε αυτό βιαστικά
να παραδοθεί η να το παραδώσει

- κοίταξε ,πρέπει από κάπου να κρατηθώ,είπε
κάθε μέρα εδώ μετρώ τις σκέψεις μου, κάθε μέρα
το βλέπω στο βλέμμα των άλλων ….
κ αυτοί με κοιτούν μα δεν με βλέπουν


- να τους το πούμε πάλι ,πρέπει να μας ακούσουν
να μας δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, να ζήσουμε
τώρα ξέρουμε....

αλλά σε ποιόν να το πούμε..
είπε σκύβοντας το κεφάλι με έμφαση δίνοντας μία αίσθηση
απόλυτης βεβαιότητας , ενώ μου έδινε την τσάντα
κ μέτραγε τα ρέστα στο ταμείο.

ήταν μια απλή ταμίας σε σούπερ μάρκετ
οι λέξεις αυτές με πλήγωσαν εντός μου .
δεν είναι τίποτα είπα ,λόγια της στιγμής
πού άσκοπα μεγεθύνονται στο μυαλό μου

κ ξεκίνησα γρήγορα για το σπίτι βάζοντας το ραδιόφωνο δυνατά

από τότε όλο κ πιο συχνά αντικρίζω πρόσωπα
με τις ίδιες ακριβώς λέξεις κ αισθήματα

το λένε τα ματιά τους ,το περπάτημα τους
ο τρόπος που κινούν τα χέρια τους ,οι χειρονομίες τους
ο τρόπος που κοιτούν τις παλιές τους φωτογραφίες
προσπαθώντας να ψηλαφίσουν την ζωή τους ,να βρουν σημάδια
από ξεχασμένους έρωτες από καιρό λησμονημένους


δεν μπορεί είπα ,η ζωή είναι δώρο κ ελπίδα μαζί είναι δώρο
Θεού αλλά καλά κρυμμένο
να το δουν μόνο αυτοί που αξίζει
να το βλέπουν
να το χαίρονται κ να το τιμούν αυτοί που ξέρουν κ να ευφραίνονται..


μ αυτές τις σκέψεις βράδιασε η μέρα την νύχτα
κ οι σκιές απλώθηκαν στους δρόμους , έμοιαζαν να γιορτάζουν
τα παράθυρα έσκυψα μέσα τους καταβροχθίζοντας ακόμα
και το παραμικρό ίχνος βραδινής λάμψης
μία μικρή γλυκιά μελωδία.. la califfa πλημμύρισε το δωμάτιό μου
κ εγώ παραδόθηκα ήρεμα για ακόμη μία φορά
με άνεση στις βραδινές μου ψευδαισθήσεις