ΠΡΩΙΝΟ 1/2008

ΠΡΩΙΝΟ 1/2008




Ένα σύντομο πρωινό
με περιλούζουν από εκείνες τις πρωινές ακτίνες του ήλιου οι τολμηρές
και εγώ μένω μόνος να σκεφτώ
κ ένας πόνος δυναμώνει αλλάζει πρόσωπα
κ ο καημός μεγαλώνει και τσακίζει την καρδιά

μα αυτό που με θυμώνει

είναι όταν σιωπηλές μπαλάντες περνούν κ χάνονται
κ σέρνουν μαζί τους στιγμές πολύτιμες
κ αλήθειες παλιές δοκιμασμένες

είναι όταν ραγίζει το φεγγάρι αργά κ σταθερά και κόβεται
μέσα στην ρίζα των βουνών
και στις χαράδρες ματώνεται

είναι όταν ο καναπές βουλιάζει από σώματα βαριά και πληγώνεται
και στόματα βουβά θριαμβεύουν στη σκηνή

είναι όταν ριζώνουν τα είδωλα σε καθρέπτες κ συντρίμμια στην οθόνη
και ο χρόνος δεν γερνά

είναι όταν μια μεγάλη χαρακιά από ρυτίδες απλώνεται
και ο κόσμος ωριμάζει και χάνεται…