ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ

6/2007
ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ

θυμάσαι εκείνα τα πρώιμα σαν φρούτα χρόνια;
ξέρεις τα παιδικά
βαθύ μπλε χρώμα ξεπλυμένο λουλακί,
ασβεστωμένα ντουβάρια
μυρουδιές από διψασμένο μάρμαρο
μες του λίβα το αέρινο κάψιμο
και μια ακατανίκητη αίσθηση για φως
μουσική ,έρωτα , θάλασσα….

και εγώ χρόνια τώρα περπατώ,
μέσα από βόλτες βραδινές κ σούρουπα

φωτιές του Αι Λιά θυμάμαι
και κίτρινα σαν ώχρα δωμάτια
κάποια μυρουδιά από φτηνό νέφτι το βράδυ ,
χώμα κ άσφαλτος κ γκρίζα λαδομπογιά το πρωί
και εγώ.. μέσα σε άχαρα επιμήκη κτίρια
σε ολοένα κ μικρότερους χώρους να κατοικώ

μα όταν σκοτείνιαζε ,
ή ανάσα μου θέριευε , τα πόδια μου πετούσαν
και εγώ σαν σύννεφο πολύχρωμο
χρωμάτιζα τις κουρασμένες στέγες.

ύστερα σκιές θεριεύουν μέσα μου,
κόβονται μέσα μου αναδιπλώνονται
και μου κόβουν την ανάσα

τότε θυμάμαι ,
με λύσσα να σε ψάχνω όνειρο μου εσύ και
συ πάντα να φεύγεις
..και στην δικιά σου θέση μία ανάσα ,
και μια φωνή στο τέλος της ημέρας ……
μια ζωή ολόκληρη…
μια ζωή ολόκληρη
ονειροπόλος, εργατικός,
έντιμος νομίζω,
με μίαν αίσθηση ανόητου αυθορμητισμού.

και τώρα , μια άδεια κάμαρα,
κίτρινες φλόγες,
αινιγματικά χαμόγελα από παντού
κάνουν το τοπίο μαγικό
και μια φωνή ……
χρέος, λαϊκή επιταγή
πατρίδα.,εμείς -μόνο εμείς,
αγώνες των προγόνων ,
θρησκεία, δικαίωση σε μια άλλη ζωή,
δεν έχεις το δικαίωμα…μου λένε.
δεν έχεις το δικαίωμα….


 αθώα βρέφη με βλέπουν και δακρύζουν
μου δείχνουν πέρα , μακριά
τα σύννεφα πού φεύγουν βιαστικά
και αφήνουν πίσω τους
εκείνη την γαλάζια τους μαγική ουρά
.
το καλοκαίρι μπήκε φέτος νωρίς,
τα πουλιά δεν πρόλαβαν να φθάσουν
και στο γεμάτο υγρασία λιμάνι
όλα είναι ναρκωμένα και ήσυχα καθώς νυχτώνει ….