ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Στον ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Σκαλισμένα βράχια του βουνού τα στήθια σου
κάνουν τον καημό σκληρότερο
και ο κόσμος τα φώτα του σβήνει ευλαβικά
μέσα στα ασάλευτα μάτια σου

φύλλα από πεύκα δροσερά και πρωινό θυμάρι
με τραγούδια πονεμένα σε υμνούν
την ανάσταση καρτερικά προσμένουν

κάτω από την σκοτεινή αθώα πόρτα του ύπνου σου
ψάχνω κήπο να ριζώσει το αμάραντο άνθος του ροδιού
να μυρίζεις και να ευφραίνεσαι

αύριο θα φυτέψω αγιασμένο σπόρο λουλουδιών
και ένα κλαδί από κάτασπρα άνθη , μάραθο κ κέδρο

εκεί που αποκοιμήθηκες βαθιά
αύριο θα κρεμάσω ολόλευκα χαμόγελα παντού στον κήπο σου

όλη τη νύχτα ,θα κτίζεται η νύχτα γύρω σου
από γαλάζιο ουρανό κ χρώματα
και η φτωχή καρδιά μου πάντα θα κουλουριάζεται δίπλα σου

πάντα θα βρίσκω κάτι εδώ ,γύρω σου
ένα φεγγάρι στο μέτωπο να σε φιλά
όμορφα πελεκημένες πέτρες κ ονόματα
κ ασάλευτες τρυφερές ματιές κ αγιάσματα
χαρές κ τραγούδια να μετρούν τ αστέρια κ να ευφραίνονται

το χώμα να μοσχοβολά από μόχθο κ κουράγιο από τα μάτια σου
και το λιωμένο υποκάμισο
με τα σάπια πλατανόφυλλα πέπλο να κάνουν

πόσο μου λείπεις δίπλα στα αγκάθια των άστρων του χειμώνα

είναι στιγμές πού δεν ξέρω τι να κάνω τη ζωή μου την φτωχή πατέρα,
έκανα λάθη και πληγώθηκα και έμαθα πολλά

ανάσα –ανάσα μετρώ τις σκοτεινές πληγές μου
κ προχωρώ-όπου κ να σαι δίπλα σου
σε φωτεινά κ πολύχρωμα νερά
χωρίς σώματα

πόσο μου λείπεις
παλικάρι ,περήφανος, γενναία καρδιά,
δύο χέρια σκαλιστά καλοσυνάτα
με μαχαιριές ρωγμές από ατσάλι στήθια

φλέβες πού φούντωναν και ξόρκιζαν το κακό
και γέμιζαν ζωή τα θολά πρωινά

δυνατή φωνή
από σκαλίσματα βροντές
έτσι που ηχεί ως το φεγγάρι που φλέγεται
σε χαϊδεύει απαλά
τραγουδά κ χάνεται
μέσα σε αγγέλων χερουβίμ ψαλμούς κ προσκυνήματα.